به حزب رستاخیز جناب آقای خامنه ای خوش آمدید

دیکتاتورها هرگز از تاریخ درس نمیگیرند. اگر میگرفتند که اینقدر بدبختی و آدمکشی و دنائت در جهان نمیدیدیم .

تشکیل حزب رستاخیز اوج قدرت شاه بود ولی در عین حال آغاز سقوط او نیز محسوب میشد. با حزب رستاخیز شاه آخرین روزنه های امید مردم ایران برای امکان ایجاد تغییر و دموکراسی را بست و حکمران قدر قدرت ایران شد. دولت ازمردم قهر کرد و مردم از دولت قهرکردند و کار تمام شد و تنها چند سال بیشتر طول نکشید که شاه دمش را گذاشته بود لای پایش و گریان و لرزان و ترسان داشت از مهرآباد فرار میکرد. من یادم است وقتی حزب رستاخیز را تشکیل داد و باد در غبغب انداخت که همه ملت ایران عضو این حزب هستند واگر کسی نخواهد عضو شود شناسنامه اش را میدهیم از ایران برود چه احساسی داشتم . احساس نا امیدی و تاریکی مطلق . فکر میکردم دیگر تمام شد . دیگر هرگز امیدی به دموکراسی و آزادی نمیرود. شاه در اوج قدرت است و تا بیست سی سال دیگر هم گرفتار ساواک و شکنجه و دزدی و آدمکشی خواهیم بود. ولی از درون همان نا امیدی و تیرگی عمیق گل سرخ انقلاب رویید و دیکتاتور را سرنگون ساخت.

اکنون خامنه ای نیز با انتخاب رییسی حزب رستاخیز خود را تاسیس کرده است و حساب خود را به کلی از حساب مردم ایران جدا کرده است و دیگر آن اداهای دموکراسی و انتخاباتی و شرکت مردم در انتخابات را کنار گذاشته . نقابها به کلی کنار رفته و حساب مردم با دولت و دولت با مردم کاملا روشن شده است.

به جای نا امیدی باید امیدوار بود. این آغاز سقوط است نه آغاز یک دوره عمیقتر از دیکتاتوری اسلامی .

ای آفپوزیسیون ، ای قمپزیسیون

چرا ما چنینیم ؟  کلیپهای تظاهرات مقابل سفارتهای ایران در هنگام رای دادن را تماشا میکردم . سه گروه حاضرند و دادو فریاد میکنند و جیغ میکشند. مجاهدین خلق با پرچمهای زردشان ، طرفداران دیکتاتوری نظامی/ تک حزبی پهلوی با پرچمهای شیروخورشید نشانشان ، و کمونیستها با پرچمهای سرخشان . هیچ گروه طرفدار دموکراسی بینشان دیده نمیشود.

هیچکدامشان داخل ایران طرفداری ندارند. هیچکدامشان حتی طرفدار دموکراسی هم نیستند و اعتقاداتشان کمابیش فرقی با ایدئولوژی دولتی که با آن مخالفند ندارد.  مرا به یاد کنفدراسیون اواخر دوران شاه می اندازد که چپ و کمونیست و مائوئیست و آلبانیست و آنارشیست و  غیره تویش پر بود ولی پس از انقلاب دیدند حتی یک طرفدار هم داخل ایران ندارند.

نقدی بر یک مقاله و نظری به آینده ای محتمل

https://news.gooya.com/2021/06/post-52936.php

من با تحلیلی که در این مقاله میخوانید مخالفم . به نظر من کل جامعه ایران اسلام را پس زده است و نمیتوان اسلام را به زور در حلق مردم فرو کرد. به نظر من ایران آماده جهش به جلوست نه به عقب حال باید دید این جهش چگونه خواهد بود . امید من البته این است که ما به سوی یک جمهوری دموکرات برویم ولی راههای «آمرانه» جهش به جلو نیز متاسفانه وجود دارد . در صورت جهش آمرانه به جلو . من بیشتر وضعیت چین پس از فوت مائو ، و تا حدی شوروی پس از استالین را در ایران میبینم . حتی بالاترین مقامات حکومت (به جز رهبر، مائو ، استالین ، خامنه ای ) میدانند و به این نتیجه رسیده اند که اداره مملکت به صورت سابق دیگر امکان ندارد. یا باید سر اسب را کج کرد و صدو هشتاد درجه چرخید و به راهی دیگر رفت و یا مملکت از هم خواهد پاشید. از هم پاشیدن مملکت یعنی از دست رفتن قدرتی که چهل سال است داشته اند و این را نمیخواهند. به نظر من برنامه یک دست کردن حکومت برای تغییر جهت از نوع شیائو پینگ و خروشچفی و رضا شاهی است . قلدری قدرتمند و احتمالا نظامی از درون سپاه حاکم خواهد شد . به خصوص که خامنه ای سالمند و مشرف به موت است و همه برای دوران پس از او خیز برداشته اند. این قلدر رابطه با غرب را برقرار خواهد کردو آزادیهای اجتماعی را بر خواهد گرداند. دیگر تاکیدی بر حجاب و ممنوعیت مشروب و آواز و جشن و غیره نخواهد بود. موانع رشد اقتصادی برطرف خواهد شد ومگر نود درصد مردم در شرایط فعلی چیزی بیش از این میخواهند؟ من از روشنفکران نمیگویم که آزادی میخواهند من از مردم میگویم که فعلا با همین رفورمها راضی خواهند بود. اگر چنان قلدری رضا خانی ، یا فردی  شیائو پینگی ، یا خروشچفی ظهور کند و اوضاع را سریع عوض کند مردم برای سالها طرفدارش خواهند بود. البته من به شخصه چنین راه حلی را تایید نمیکنم و خواستار دموکراسی برای ایران هستم ولی جبر تاریخ گاه قویتر از خواست من و شماست . من خیلی بعید میدانم که به جای خروشچف و تنگ شیائو پینگ ما «طالبان» داشته باشیم (آنطور که نویسنده این مقاله میگویند) . جامعه ایران خیلی پیشرفته تر از جامعه افغانستان است و اصولا پذیرای طالبان و حکومت طالبانی نیست.

البته تنها زمان است که نشان خواهد داد به کدامین سوی خواهیم رفت. من طالبانی شدن را به هیچوجه محتمل نمیدانم ولی آشفتگی و از هم پاشیدگی و جنگ داخلی ممکن است و خدا نکند چنان امری رخ دهد که وای بر ایران . به هرحال باید منتظر ماند و دید جبر تاریخ و خواست مردم و فشار نیازهای جامعه و البته بازی شانس و اقبال  ما را به کجا خواهد برد.

متاسفانه همه دارند به یک نتیجه میرسند ، توسل به یک دیکتاتور برای نجات مملکت

این مقاله را امروز در سایت گویا دیدم . ایشان نویسنده ای است که بد نمینویسد. گرچه گاهی نظرات غریبی دارد ولی اطلاعاتش خوب است و تحلیلهای نسبتا خوبی میکند. ایشان تا کنون طرفدار دموکراسی در ایران بود اما با کمال تاسف دیدم ایشان هم به صف مبلغان دیکتاتوری (برای نجات ایران ) پیوسته است .

چشم پوشی موقت از دمکراسی برای نجات ایران

دیکتاتوری هرگز نتیجه خوبی نمیدهد. نمونه بسیار واضح آن را در تاریخ اخیر خودمان داریم . با کمال تاسف ، پس از جنگ اول به دلیل عوارض جهانی آن جنگ که خاص ایران هم نبود و همچنین تلفات آنفلوآنزای اسپانیایی وضع در ایران بسیار خراب شده بود . به همین سبب گروهی از روشنفکران ما به این نتیجه رسیدند که در شرایط حاضر بهتر است دموکراسی را فراموش کنیم و دست به دامان یک دیکتاتور مقتدر شویم تا ایران نجات یابد. اما نتیجه چه شد ؟  دیکتاتوری سیاه رضا خان. دزدی که نصف مملکت را به زور ملک شخصی خود کرده بود و اگر باقیمانده بود همه مملکت را از آن خود میکرد . آدمکشی که همه مخالفان سیاسی را به قتل رساند و سپس به جان اطرافیان و همگنان وفادار خود افتاد و آنها را نیز کشت . فردی که خائن به منافع ایران بود و قرارداد دارسی را برای رضای ارباب تمدید کرد و سپس دنباله رو هیتلر شد.

آنها که پس از جنگ اول به دلیل شرایط بحرانی مملکت درخواست ظهور یک دیکتاتور میکردند به آرزوی خود رسیدند ولی آیا این دیکتاتور برای ایران خوب بود؟ وقتی به خود آمدند که دیگر دیر شده بود و در زندانهای رضا خان زیر مشت و لگد او کشته میشدند و یا با آمپول هوا راهی آن دنیا میشدند.

ای کسانی که اکنون میگویید یک دیکتاتور برای نجات ایران لازمست . آیا از تاریخ اخیر درس نگرفته اید؟ آیا ما ایرانیان محکومیم تاریخ را همیشه تکرار کنیم ؟

من از هم اکنون اخطار میدهم که دست به دامان یک رضا شاه دیگر شدن نتیجه ای بهتر از مورد اول به ارمغان نخواهد آورد. ممکن است در چند سال اول به ظاهر اوضاع بهتر شود ولی  زمانی فرا خواهد رسید که بابت فرار و شکست او از ارتشهای خارجی مثل سال ۱۳۲۰ در خیابانها شیرینی توزیع کنید و از خارجیان تشکر کنید که شر او را کم کردند.  

نکنید . اشتباه نکنید. مارگزیده نباید دوبار از یک سوراخ گزیده شود.

تاسیس حزب رستاخیز توسط رهبر جمهوری اسلامی

خامنه ای پا جای پای شاه گذاشته است . شاه هم در آخرین سالهای حکومتش کله اش پرباد شده بود و فکر میکرد هرکار بخواهد میتواند بکند و هیچ عکس العملی از ملت نخواهد دید . سرانجام به آنجا رسید که احزاب فرمایشی ایران نوین و مردم را منحل کرد و به جایش حزب رستاخیز راه انداخت و گفت هرکه عضو این حزب نشود ایرانی نیست و باید از ایران برود. از همه خنده دارتر انتخاباتش بود که کاندیدهایی که همه از یک حزب بودند در تلوزیون بر علیه یکدیگر مناظره انتخاباتی میکردند و از مردم انتظار میرفت رای هم بدهند.

خامنه ای هم اکنون با اقدام اخیر شورای نگهبان در رد صلاحیتها به مرحله تاسیس حزب رستاخیز شاهنشاه آریامهر رسیده . فقط کم مانده مثل آن مرحوم ملعون بگوید هرکه به این چند تا کاندید رای ندهد مسلمان نیست و پاسپورتش را میدهیم از ایران برود.

همه دیکتاتوریها آخر عمر شبیه هم میشوند ، به خصوص دیکتاتوریهایی که از یک کشور و یک فرهنگ نشئت گرفته و از یک خاک روییده باشند.