اخیرا میبینم معدودی از مرتجعان عاشق بازگشت به دیکتاتوری تک حزبی رستاخیز و شکنجه های ساواک و قلیلی از فاشیستهای مخالف حقوق بشر که متحد سلطنت طلبان هستند اپوزیسیون را تشویق به مبارزه مسلحانه میکنند.
با عقاید این مرتجعان به خوبی آشنا هستیم . میدانیم که این سلطنت طلبان شکنجه های ساواک بر علیه مخالفان شاه را تایید میکنند و گاه علت شکنجه ها را این میدانند که اپوزیسیون زمان شاه در سازمانهای چریکی مثل چریکهای فدایی یا مجاهد مجتمع شده و به صورت مسلحانه با دیکتاتوری آمریکایی شاه مبارزه میکردند .
اینها مبارزه آن چریکها را مسخره میکنند و مسخره میدانند و از شکنجه های وحشتناک ساواک در حق آنان دفاع میکنند . سلطنت طلبان که خواهان بازگشت رضا پهلوی به تخت سلطنت هستند میگویند پدر رضا پهلوی حق داشت این جوانهای دانشگاهی را که دست به اسلحه برده بودند شکنجه کند و بکشد .
اما همین گروه درعین حال اپوزیسیون را در شرایط فعلی تشویق به برداشتن اسلحه و مبارزه مسلحانه چریکی میکنند. از این گروه میپرسم و منتظر جواب هستم . شما میگویید جوانان زمان شاه اشتباه کردند اسلحه برداشتند و با دیکتاتوری شاه جنگیدند و شاه حق داشت آنها را شکنجه کند و بکشد و حقشان همین بود . آیا با همین منطق شما دیکتاتوری اسلامی را محق نمیدانید که در حق چریکهایی که شما تشویق به مبارزه مسلحانه میکند شکنجه و کشتار کند ؟ شما این جوانها را مسلح میکنید و میفرستید جلوی گروههای سرکوب شبه ساواکی دیکتاتوری اسلامی که کشته شوند؟
این چگونه کوری یا نزدیک بینی است که گریبان مرتجعان سلطنت طلب ما را گرفته است ؟ مرگ خوب است اما برای همسایه ؟ از یک طرف مردم را تشویق به چریک بازی میکنید از طرف دیگر میگویید بد است؟
چرا تکلیف خودتان را با خودتان روشن نمیکنید؟ کمی از پشت کامپیوترها و تلفنهایتان در آمریکا و اروپا بیرون بیایید و سعی کنید واقعیت درون ایران را حس و درک کنید . ملت ایران تجربه دوسال تظاهرات مسالمت آمیز و موثر انقلاب 57 را دارد و خواستار مبارزه مسلحانه نیست . ملت ایران خواستار گذار مسالمت آمیز است . در دنیای کنونی دیگر دوران مبارزه مسلحانه و چریکی گذشته است . جنبشهایی که به پیروزی میرسند با تظاهرات مسالمت آمیز و تداوم این تظاهرات پیروز میشوند نه با نبرد در کوه و جنگل . انقلاب 57 نیز یک انقلاب مسالمت آمیز بود که از طریق تظاهرات خیابانی و تشویق ارتش به بیطرفی انجام شد نه با مبارزه مسلحانه خیابانی . شما نمیتوانید یک روز نبرد خیابانی 22 بهمن در اطراف چند پادگان تهران را بردارید و دو سال تظاهرات مسالمت آمیز را که منجر به سرنگونی و فرار شاه شد فراموش کنید. چریکها و مجاهدین درآن انقلاب و حتی روشن کردن آتش آن انقلاب نقشی نداشتند و به صورت حاشیه ای ناظر آن بودند. آنچه آن انقلاب را پیروز کرد تظاهرات مداوم و ملیونی مردم در سراسر شهرهای ایران بود نه مبارزه مسلحانه ده بیست چریک در تهران .